ilk iftar..!

Uzun cümleler yazamayacağım.
Söyleyecek sözüm olmadığından değil elbet ,boğazıma düğümlenenler olduğundan..
Her Ramazan unutmak istemediklerimi tekrar tekrar hatırladığımdan belkide.
O kalabalık sofraları ,mis gibi tarhana çorbasını,dedemin çorbasını yudumladıktan sonra kalkıp namazını kılışına olan gıbtayla bakışımı...
"Nerde o eski Ramazanlar" kadar anlamsız bir söz yoktu eskiden benim için.
Neden derdim içimden,
ne yaşamış olabilirler ki bu cümleyi söyleyebilecek ,bu kadar özlem duyabilecek..
Şimdi anlıyorum :(büyüdükçe özlenen şeylere hep bir fazlası ekleniyormuş.
Ama herşeye rağmen şükredecek ne çok şeyimiz var diyorum..
İki kişilik kocaman ailemiz ,ezanı duyduğumuzda çocuk gibi mutfağa koşuşumuz ,
sımsıcak çorbadan çok daha fazla içimizi ısıtan "bugünde karnımızı doyurduk"hamdlarımız..
Sen hep gel eyy Ramazan..
Biz şükredecek birşey elbette buluruz:(